Ο Δημήτρης Ελευθεριάδης γράφει στην στήλη του, στο Sports-Academies.gr για τον μεγαλύτερο ''Coach'' όλων των εποχών. Τον ΙησούΧριστό.
Η ομάδα του πιθανόν να λεγόταν Παράδεισος. Δεν υποσχόταν άλλωστε εύκολες νίκες, ουσιαστικά δεν αναγνώριζε αντιπάλους πέρα από τους εσωτερικούς τους προσωπικούς του πειρασμούς.
Έτσι για αυτόν δεν υπήρχαν εχθροί, κατασκευασμένοι ώστε να επιδεικνύει τίτλους: κέρδιζε σε νοήματα και υψηλούς στόχους, που είχαν αντίκρυσμα σε κόσμους και χρόνους που απείχαν έτη φωτός από τις μικρές επιδιώξεις του περίγυρου του.
Πολύ λογικά λοιπόν δεν θα είχε και το όνομα πόλης, περιοχής. Γιατί πρέσβευε την οικουμενική σωτηρία μέσα από τη διαδικασία της αγάπης χωρίς σύνορα. Πέρα από γεωγραφικά όρια, στενές αντιλήψεις και τοπικά συμφέροντα.
Το σύνολο του αποτελούνταν από 12 παίκτες. Ενδεκάδα και μία αλλαγή. Ίσως ενδεκάδα και ένα συνεργάτη,του Ματθαίου ας πούμε,ως αναλυτή, που κατέγραφε και κρατούσε σημειώσεις για τα έργα και τις ημέρες της ομάδας. Και του Coach.
Οι παίκτες του ήταν ταπεινοί. Όχι πρώτης σειράς. Άγνωστοι.Τους επέλεξε προσωπικά με γνώμονα την συνέχεια της διδασκαλίας του. Ζητούσε να υπάρξουν οι ίδιοι δάσκαλοι,του εαυτού τους και του συμπαίκτη τους, μέσα στο ''γήπεδο'' για να είναι αληθινά καλοί παίκτες.
Ώστε όταν θα λείψει να είναι συνεχιστές της φιλοσοφίας του. Αγαπημένο του παιδί,ήταν ο Ιωάννης. Ο πιο πιστός και ένας χαμηλών τόνων εργάτης,ακούραστος. Που δεν ζητούσε κάποια εξουσία ,δεν είχε προσωπικές βλέψεις ούτε φιλοδοξίες: ταγμένος απλά στο σκοπό.
Σε αντίθεση με συμπαίκτες του,που αναρωτήθηκαν συχνά στην πορεία - στις μεγάλες νίκες για τα ωφέλη και την πιθανή θέση εξουσίας του - ενώ στις μεγάλες ήττες για το μάταιο του αγώνα και όσα άφηναν πίσω για να τον ακολουθήσουν.
Ο πιο αδύναμος από όλους τον πρόδωσε στους επικριτές του,και σε αυτούς που τους χαλούσε τα σχέδια μιας κυριαρχία βασισμένης στον φόβο και σε κανόνες φτιαγμένους στα μέτρα τους ώστε να επιβάλονται κρατώντας πάντα τον πύχη πολύ χαμηλά.
Με κανόνες και νόμους κόντρα στην βελτίωση,την πρόοδο. Χαρίζοντας τα ψίχουλα της πρόσκαιρης και φτηνής ικανοποίησης. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι ίδιοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, κτύπησαν στο εσωτερικό της ομάδας.
Τάζοντας εξουσία, Και άμεσες ''νίκες'' επί του αιώνιου εχθρού. Δωροδοκώντας.
Συχνά οι παίκτες του τον απογοήτευσαν στην πορεία: τους συγχώρεσε, κάθε φορά. Αφήνοντας μόνο με μία φράση, με δύο λόγια μόνο να φανεί η απογοήτευση του. Τους προστάτευε,τους φρόντιζε, σε κάθε επίπεδο.
Εμφανίστηκε και τους συμβούλεψε και μετά την ''φυγή'' του κρατώντας την υπόσχεση του. Δεν ήταν εργαλεία της δουλειάς του που απλά δεν του έκαναν με το τέλος. Δεν έδιωξε ποτέ κανέναν απόν την ομάδα.
Ο κόσμος της ομάδας τον αποθέωνε όσο ''κέρδιζε''. Ο ίδιος δεν ενθουσιαζόταν γιατί γνώριζε. Πως αυτοί που τον αποθέωναν ως Βασιλιά (των δικών τους μικρών ονείρων) ήταν αυτοί που θα τον γκρέμιζαν από το θρόνο στη στιγμή της αδυναμίας του.
Ήταν αυτοί οι ίδιοι που επέλεξαν την εύκολη λύση της επιλογής του ''Ληστή'', του τσαμπουκά που θα έδινε την άμεση λύση. Ο κόσμος ''πεινάει'' και θέλει να καλύψει την ανάγκη, την ίδια στιγμή.
Δεν αναγνωρίζει υψηλούς στόχους. Δεν διαθέτει άλλο χρόνο, πέρα από αυτόν της πρόσκαιρης ικανοποίησης. Κι άλλο στόχο πέρα από την επιβολή του μικρού εγώ-μέσα από την εικόνα και τα σύμβολα μιας-όποιας ιδέας που έστω πρόσκαιρα τα ικανοποιεί.
Θύμωσε. Και χρησιμοποίησε ακόμη και τη τη βία, καταγγέλοντας τους ''οργανωμένους'' οπαδούς, αυτούς που καπηλευόνταν τον αγώνα και την ιδέα, έξω από το ναό-στάδιο,το σπίτι του δηλαδή: που κέρδιζαν δηλαδή εις βάρος του ιερού σκοπού του.
Πουλώντας τον σε αντικείμενα χωρίς αξία. Σπάζοντας τους πάγκους που πουλούσαν,τους έδιωξε.
Μάλωσε τους ''ξερόλες''. Τους εξέθεσε ρωτώντας ως μαθητής ο ίδιος. Σαν να ήταν παιδί. Αγαπούσε τους φτωχούς στο πνεύμα, γιατί ήταν αυτοί που μπορούσαν να δεχθούν τη γνώση. Σε αντίθεση με τους ημιμαθείς.
Δίδασκε με απλό λόγο, χωρίς πολύπλοκους όρους και έννοιες: γνώρίζε πως να μεταφέρει τη γνώση ανάλογα με το μαθητή, το κοινό που αντιμετώπιζε.
Με παραβολές, με την αλληγορία.
Ήταν ακούραστος, δίδασκε όλες τις ημέρες. Κατηγορήθηκε (και) για αυτό: μα δεν υπάρχουν ωράρια στις πράξεις και τις λειτουργίες αγάπης και γνώσης.
Σεβόταν τις αρχές και τους κανόνες: ξεπερνούσε με τις πράξεις του και την πνευματική του υπεροχή τα ξεπερασμένα μέτρα, που ήταν αντίθετα στην πρόοδο των συνανθρώπων του.
Ζητούσε από τους παίκτες του ανοχή, στο σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων,να αγνοούν αυτές τις συμπεριφορές , προτρέποντας:' 'γύρισε και το άλλο μάγουλο''- αλλά μην χαρίσεις σε αυτόν που δεν σέβεται, τίποτα από την ανωτερότητα του δικού σου τρόπου παιχνιδιού.
Αγνόησε επίμονα τον ανεγκέφαλο της φυσικής δύναμης, εξυψώνοντας την πνευματική υπεροχή.
Ζήτησε να αγαπούν τους άλλους: αλλά όπως τον εαυτό τους. Στο εσωτερικό ήταν η αρχή. Εξωτερικά μόνο η κατάληξη του αγώνα τους.
Ο Coach Ιησούς,ήταν κορυφαίος και σαν Δάσκαλος ακαδημιών. Γνωρίζοντας, πως ο εγκέφαλος και η ψυχή των παιδιών διαθέτει άπλετο, καθαρό, χώρο για διδασκαλία, πως βρίσκονται κοντά στην ουσία της ζωής χωρίς να έχει αλλοιωθεί ο εσωτερικός τους κόσμος όπως των ενήλικων: ζήτησε να τα αφήσουν να πάνε κοντά του.
Όχι τυχαία, υπενθύμιζε πως για να σωθούν οι ψυχές θα πρέπει να αφήσουν πίσω τους γονείς τους, τις οικογένειες-και να τον ακολουθήσουν: όχι κυριολεκτικά φυσικά.
Αλλά ακολουθώντας τον δρόμο της προσωπικής ωρίμανσης, χωρίς τα βαρίδια των οικογενειακών βαρών, όχι ως πιόνια των επιθυμιών των γονέων. Αλλά ως αυτόβουλα, ολοκληρωμένα άτομα με πλήρη δικαιώματα της δικής τους ζωής.
Της ευτυχίας,της προόδου τους.
Ο Coach Ιησούς ήταν πάντα μόνος. Είτε κέρδιζε. Είτε όχι. Γιατί ήταν μπροστά για να οδηγεί.
Επέμεινε μέχρι τέλους,άφοβα,στις θέσεις του. Ήταν ο πιο πιστός οπαδός της κοσμοθεωρίας του. Όπως ένας αληθινά κορυφαίος Coach. Και θυσιάστηκε για αυτήν. Όμως δεν την πρόδωσε, οπως και τους αγαπημένους του παίκτες.
Έκανε θαύματα. όπως ένας αληθινός Coach.
Tάισε (πρόσκαιρα έστω) χιλιάδες οπαδούς με μία του κίνηση, ένα λόγο.
Θεράπευσε τον ''τυφλό'' δείχνοντας του απλά μια διαφορετική θέση που τον εμπόδιζε να βλέπει. Το αυτονόητο.
Έκανε τον ''ανάπηρο'' να τρέξει, όταν του υπέδειξε να σηκώσει, μόνος, την παγίδα της τεμπελιάς, της εύκολης λύσης, που τον κρατούσε καθηλωμένο.
''Ανέστησε'', τον νεκρό, χωρίς ορίζοντα και στόχους παίκτη. Χαρίζοντας του μία νέα προοπτική.
Περπάτησε ακόμα και στο νερό της άγνοιας των υπολοίπων, ως Γνώστης ο ίδιος. Για να πείσει.
Ο Coach Ιησούς σήμερα θα αγαπούσε και θα προσέγγιζε τον Γκασκόιν. Θα είχε φίλο τον Μπεστ. Θα λάτρευε τον Μαραντόνα. Θα πάσχιζε να σώσει τον Ρονάλντο. Θα είχε μαθητή τον Μέσι. Δεξί του χέρι τον Κρόυφ.
Θα προπονούσε στη Λα Μασiα, στο Άμστερνταμ. Θα δίδασκε στις φαβέλες. Θα είχε φίλο τον Γκαρίντσα. Αν καθοδηγούσε ξανά την Ολλανδία το 74' και το 78' και πάλι δεν θα έπαιρνε το Παγκόσμιο.
Θα ήταν φτωχός, προτιμώντας την επιλογή της προοπτικής,της προόδου. Ακόμα κι αν ήταν αντίθετη με αυτή ενός καλού συμβολαίου.
Θα δίδασκε και θα εφάρμοζε το total football, ώστε να ελευθερώσει τους παίκτες του από τη ''σκλαβιά'' της περιορισμένης ευθύνης, των προκαθορισμένων θέσων και υποχρεώσεων-άρα αντίστοιχα και δικαιωμάτων.
Θα ήταν το σημερινό του θαύμα η θεραπεία του ''ακρωτηριασμένου '' παίκτη. Γιατί χαρίζει φως, δημιουργία, απόλυτη έκφραση ελευθερίας ,η προσωπική ευθύνη. Έννοια που λάτρεψε με κάθε κόστος.
Στην Ελλάδα θα ήταν άνεργος. Ή θα είχε έρθει ως Μεσίας για να κατακτήσει το Champions League και θα έφευγε μία εβδομάδα μετά ως αποτυχημένος...Καρφωμένος στο Σταυρό που θα είχαν δημιουργήσει οι ''γνώστες'', οι και καιροσκόποι, οι ''πρωταθλητές'', οι καταφερτζήδες.''Οι έλα μωρέ τώρα''.
Καρφώνοντας και την επιγραφή ,πάνω από το κεφάλι του,με ειρωνία: Ιησούς,Ναζωραίος, Βασιλεύς των (ωραίων) Ιδεών.
(Το κείμενο αυτό,είναι αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους, που παλεύουν με αγάπη και γνώση,κόντρα στις λογικές της συντήρησης,των ατομικών συμφερόντων,των ξεπερασμένων αντιλήψεων.
Της νίκης με όποιο κόστος. Εις βάρος της αξιοπρέπειας. Φιλοσοφιών, συμπεριφορών.
Σχέσεων και ψυχικής υγείας.
Για τον μεγάλο τους αγώνα,για την αγάπη τους στα παιδιά, στον άνθρωπο. Με αντίξοες συνθήκες.Χωρίς αναγνώριση. Χωρίς ανταμοιβή...
Γράφτηκε επίσης με πλήρη σεβασμό και δέος στον Ιησού Χριστό. Στον -κατά τον Καζαντζάκη)-''Αιματερό '' Του Αγώνα.
Φυσικά πιστεύω.Τόσο που ακόμα κι αν δεν υπήρχε σαν πρόσωπο και έννοια...θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε για να ξεφύγουμε από τη ''λάσπη'' που έχουμε δημιουργηθεί.
Ώστε να κοιτάξουμε ψηλά, προς το Ανώτερο.
Ή βαθειά ,πολυ βαθειά, μέσα μας...)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ
(Head of FSA-statistical analysis). Στατιστικολόγος / Αναλυτής ποδοσφαίρου / Προπονητής UEFA.
Απόφοιτος από το ‘Εργαστήρι Δημοσιογραφίας Από το 1992, ‘Galanis Sports Data’: εξειδικευμένες στατιστικές μετρήσεις – αναλύσεις, για κορυφαίες ομάδες σε Ελλάδα και Ευρώπη, στο Champions League & UEFA CUP, καθώς και για την Ελληνική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, με αξιολόγηση όλων των ματς και προώθηση των αποτελεσμάτων στο προπονητικό team.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου